واقعیت اینه با خانوادم خوش اخلاقم چون اعصاب دردسراشونو ندارم
ولی در درون میدونم که بدترین ضربه هارو از همینا میخورم
بدترین سختیارو همینا برام بوجود آوردن
رابطه خوبی که میتونستم داشته باشمو همینا بهم زدن
مسیر تحصیلیمو همینا سخت کردن
میخندم باهاشون ولی از درون حوصلشونو ندارم
عجیبیش اینه دلمم براشون تنگ میشه
یه مدته تولید محتوا میکنم، و به محتواهای دیگران هم دقت میکنم. تو اینستاگرام و توییتر و کلا فضای مجازی فارسی، مطالبی که مربوط به ازدواج، پارتنر، رابطه، دوست جنس مخالف باشه بیشترین بازدیدهارو داره و بیشترین کامنت هارو میگیره...
انگار مردم ما همشون مشکل پیدا کردن پارتنر و همسر دارن. و مسئله اصلی قریب به اتفاق جوانان و حتی میانسال ها، دونستن فرمول هایی برا انتخاب شریک مناسب زندگیه.
و این سوال کلی خودمم هست، مردم چطوری پارتنری پیدا میکنن که به ازدواج برسه؟
بنظرم برا ماها که حاضر نیستیم دوست دختر کسی بشیم و ازونورم از ازدواج سنتی متنفریم، قضیه خیلی سخت میشه سختیش به اینه که نه حاضریم مثل روابط امروزی تن به هر کثافتی بدیم و نه حاضریم مثل قدیمیا زندگی حیوانی و غریزیو بدون عشق رو انتخاب کنیم...
حالا با این وجود پیدا کردن پارتنر برای ما از چه راهی ممکنه؟ هرچی فکر میکنم میبینم تقریبا هیچی... اینجوری هیچکس حاضر نیست بیاد سمت مون. میمونه یه مشت پسر پخمه که به صورت سمتی بهمون معرفی میشن و تحت سلطه مادراشون هستن و از خودشون اراده تصمیم گیری و ساختن یک رابطه درست رو ندارند. اینا احتمال زیاد تا آخر عمر نمیتونن یک زندگی رو اداره کنن و نمیتونن مستقل تصميم بگیرن و همیشه به لحاظ فکری عین یک بچه وابسته به مادراشونن. از طرف دیگه پسرایی که تو جامعه به طور آزاد میرن سمت دخترا ، خیلی هاشون قصدشون سو استفاده اس و بعد از اینکه وقت و انرژی و احساس یک دختر رو تا قطره آخر ازش گرفتن، یادشون میاد قصدشون ازدواج نیست...
حالا تکلیف مایی که هیچ کدوم از این دو مدل رو نمیپسندیم چیه؟
جدی مردم چطوری پارتنر پیدا میکنن؟
خستم
از تنها بودن خستم
سالهاست دارم تو تنهایی دستو پا میزنم...
چرا هیچ عشقی تو این دنیا نصیبم نمیشه؟
دلم یه پسر سالم، دیندار و خداترس و باعرضه میخواد که خودش پیدام کنه و عاشقم باشه و ازدواج کنیم.
نه ازین بچه ننه هایی که ننشون براشون دنبال زنه و آگهی شون میکنن تا یکی گردن بگیردشون....